گیوه دوزی

گیوه تا ۲۰ سال پیش مشتریان زیادى داشت. استفاده از کفشهاى چرمى در تابستانهاى گرم ناممکن بود و اغلب مردم گیوه پوش بودند. از کفاشهاى قدیم که در مورد گیوه پرس و جو کنید متوجه میشوید که چه اقتصادى پشت این محصول به ظاهر ساده نشسته است.

پیرمردى که در مغازه کفش فروشى پشت دخل ایستاده، میگوید: «قدیمها ۲۵ تا ۲۶ نوع گیوه تولید میشد. عدهاى خانم رویهاش را قلاب بافى میکردند و به ما میفروختند. عدهاى دیگر هم کهنه چینى میکردند. یعنى پارچه را با چسب و گریس روى هم چین میدادند تا سفت و ضخیم و براى کف گیوه استاده شود. البته بعضى از گیوهها هم چرمى بودند که ساختش کار چرم فروشان بود. اینها را گیوه‌فروشها میخریدند و به هم میدوختند و میفروختند[۲]» امروز دیگر گیوهها را فقط  در مغازهای در نزدیک بازار بفروش میرسانند.

گیوه‌دوزی در زنجان:

بر اساس صحبتی که با آقای ناصر حسینی داشتم ایشان متولد سال ۱۳۴۵ هستند و ۲۵ سال است که در این شغل فعالیت می کنند. در زنجان هم تولید گیوه رواج داشت اما اکنون کمتر از آن استفاده میشود. تولید گیوه که به مرور زمان بسیار کم شده. همه مراحل تولید این پاپوش، دستی است و عموماً از نخ قالی، نخ ابریشم و کف آن از پارچه، چرم یا لاستیک است. رویه گیوه به دست زنان و توسط انواع سوزن وجوالدوز بافته می‌شود و قسمت کف گیوه (زیره) نام دارد که از جنس پارچه، چرم یا لاستیک میباشد.

– نوعی پاپوش تابستانی، سبک، بادوام و مناسب برای راهپیمایی‌های طولانی، ویژه مردان روستایی و از جمله صنایع دستی منطقه زنجان است.